"De vijandigheid van links is voor mij als de poolster, die bevestigt dat ik op het juiste pad ben": In haar autobiografie legt Giorgia Meloni uit waarom ze rechts is

Giorgia Meloni houdt ervan haar mening te geven. Vooral als het om politiek gaat, en wanneer de Italiaanse premier in haar autobiografie "I am Giorgia", die vandaag, vrijdag, in het Duits verschijnt, de fundamentele verschillen tussen rechts en links bespreekt, komt ze direct ter zake. De kern van haar identiteit staat immers op het spel.

"Links houdt niet van rechts, dat is wel duidelijk", begint ze haar politieke credo, dat alvast in de krant "Welt" te lezen is , en vervolgt: "Overigens houd ik ook niet van links, daar maak ik geen geheim van." Meloni geeft ook meteen de reden voor haar afkeer, waaraan ze overigens nooit enige twijfel heeft gegeven.

Meloni's afkeer van links komt niet in de laatste plaats doordat links constant probeert rechts uit te leggen wat rechts betekent. Journalisten, politici en "min of meer gerespecteerde intellectuelen" besteden hier veel tijd aan, zegt Meloni. Maar daarmee benadrukken ze uiteindelijk alleen maar hoe zij vinden dat rechts zou moeten zijn: niet zoals het is, maar zoals links het graag zou willen.

Links claimt daarmee de morele superioriteit van Meloni – een bewering waarvoor het echter geen enkel bewijs heeft geleverd. Links daarentegen voert met deze tactiek een politieke berekening uit. Ze willen een rechts dat geen stemmen meer krijgt: "Als rechts links mag, dan mag het natuurlijk ook rechts niet meer."

Dit betekent dat rechts zich aan zijn principes moet houden: "Als links je over je haar strijkt en je feliciteert met je representatieve standpunten, betekent dat dat je iets verkeerd hebt gedaan." Meloni ziet daarom maar één strategie: rechts moet niet proberen links te behagen. In de duidelijke taal van de premier: "Voor mij is hun vijandigheid als de poolster, die bevestigt dat we op de goede weg zijn."

De koers die rechts moet varen, is volgens Meloni gericht tegen alles waar links voor staat: een politiek die utopieën nastreeft en alleen in de wereld wil zien wat past bij haar eigen overtuigingen. "Links denken, gisteren en vandaag, is een ideologie in wiens naam men bereid is elke vorm van onderdrukking en geweld te rechtvaardigen", schrijft ze. Vanuit deze "ideologische aansporing" trekt Meloni een rechte lijn naar religieus fundamentalisme. En komt zo uit bij de islam. Dat wil zeggen, bij islamistisch fanatisme.

Voor degenen die geloven dat ze een nobele missie vervullen en gehoorzamen aan de wil van Allah, is het juist om iedereen die hen belemmert hun taak te vervullen, te verwijderen, schrijft Meloni: "Dat is wat terroristen doen als ze op weerloze mensen schieten, en dat is wat de dictatuur van de one-size-fits-all-mentaliteit doet als ze haar politieke tegenstanders hun fundamentele burgerrechten en het recht op vrijheid van meningsuiting ontzegt."

De parallellen zijn nu wat te beperkt. De weg van de strijd van woke left naar terrorisme is enorm. En het feit dat links iets gemeen heeft met islamistische fanatici, is dat beiden "een wereld zonder grenzen en verschillen" willen, zoals Meloni schrijft, en dat is het bespreken waard. De zaken worden weer duidelijker wanneer Meloni uitlegt wat zij de kern van rechtse politiek vindt.

"Rechts stelt de mens centraal", schrijft ze. Het Italiaanse links daarentegen hanteert een "mysterieuze, onmenselijke antropologie". Ze zegt niet precies wat ze hiermee bedoelt. Dit maakt het des te duidelijker wat het betekent om de mens centraal te stellen: om hem te begrijpen als wezens die organisch ingebed zijn in de drie sferen van familie, natie en westerse cultuur. Essentieel hiervoor, zegt ze, is het principe van vrijheid.

Meloni's credo klinkt alsof het uit een handboek van politiek liberalisme is geplukt. Eigen verantwoordelijkheid, gemeenschapszin en scepsis ten opzichte van de staat zijn de sleutelwoorden die ze aanhaalt als de principes van haar politiek. Dit is waarschijnlijk waar Meloni's afkeer van "een wereld zonder verschillen" vandaan komt. De identiteit van Italië, schrijft ze, wordt belichaamd door de duizenden klokkentorens in het hele land, waarvan de luidklokken samen één eenheid vormen: "Voor mij betekent 'ik ben' dat ik tot al deze dingen tegelijk behoor."

Giorgia Meloni: Ik ben Giorgia. Mijn roots, mijn ideeën. Europa-Verlag, München 2025. 384 blz., Fr. 41,90.